Συντάκτης: Μαριάννα Τζιαντζή
Βιαστικά μπαίνει και βγαίνει ο κόσμος στους σταθμούς του μετρό και του ΗΣΑΠ γιατί οι διάφανες κατακόρυφες μπάρες, που τώρα λειτουργούν παντού, ανοίγουν στιγμιαία, κάνε γρήγορα, σαν να σου λένε.
Προχθές, εκεί που έβγαινα από έναν σταθμό, μου βγήκε το παπούτσι. Κάποιος με είχε πατήσει στη φτέρνα.
Εκνευρισμένη, γύρισα για να πω στον επιβάτη «μη βιάζεστε, κύριε» (ή κυρία) και αντίκρισα μια συμπαθητική μεσόκοπη γυναίκα, ταλαίπωρη και φτωχοντυμένη. «Να μη μας κόψει το τζάμι», μου είπε χαμογελώντας. Της χαμογέλασα κι εγώ.
Να διευκρινίσω ότι δεν είμαι υπέρ των τζαμπατζήδων παντού και πάντα. Οι επιβάτες πρέπει να πληρώνουν εισιτήριο, όμως ταυτόχρονα πρέπει και να «μπορούν» να πληρώνουν. Και υπάρχουν πολλοί που δεν μπορούν ή πληρώνουν ζοριζόμενοι – και δεν εννοώ μόνο τους επισήμως ανέργους που μετακινούνται δωρεάν. Με μισθό 250 ευρώ, το καθημερινό κόστος 2,80 των δύο διαδρομών πέφτει βαρύ.
«Αγωνίζεται η ζωή για να περάσει… φουσκωμένο ποτάμι από την τρύπα βελόνας», έλεγε ο Σεφέρης. Αγωνίζονται πολλοί να ξεγελάσουν τον αόμματο ηλεκτρονικό αναγνώστη, να περάσουν ανάμεσα στις συρόμενες μπάρες ακολουθώντας διάταξη γραμμική, ο ένας κολλημένος πίσω από τον άλλον όπως οι κάμπιες των πεύκων την άνοιξη.
Ενας καταιγισμός από διαπεραστικά «μπιπ» διαμαρτυρίας στις εισόδους των σταθμών –η απάντηση των μηχανών στις ληγμένες κάρτες– φανερώνει ότι κάτι έχει αλλάξει εδώ. Τρελοκομείο, ιδίως τις ώρες της αιχμής. Τόσο εκκωφαντικά είναι τα ηλεκτρονικά αυτά τσιρίδια, που ακόμα και κάποιοι επαίτες που είχαν μόνιμο στέκι ακριβώς έξω από τους σταθμούς του Ηλεκτρικού, παίρνουν τον δίσκο τους και φεύγουν, μετακομίζουν αλλού.
Αλίμονο σε εκείνους, έστω τους λιγοστούς, που είναι ακραία τεχνοφοβικοί ή ηλεκτρονικά αναλφάβητοι, που δεν συνομιλούν με τα μηχανήματα αυτόματης έκδοσης ή ανανέωσης εισιτηρίων. Τα εκδοτήρια με λάιβ υπαλλήλους σε κάποιους σταθμούς έχουν καταργηθεί καθώς το προσωπικό μειώνεται και μόνον οι σεκιουριτάδες και οι καθαρίστριες παρέχουν κάποιες πληροφορίες σε σαστισμένους επιβάτες.
Όπως ειπώθηκε, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ξήλωσε τους μεταλλικούς φράχτες έξω από τη Βουλή, όμως έφερε άλλα κάγκελα, τις μπάρες στους σταθμούς. Φυσικά θα προσαρμοστούμε και θα τις συνηθίσουμε, όπως συνηθίσαμε τόσα και τόσα. Οι «λαθρέμπαροι» θα λιγοστεύουν. Ένα σωρό πράγματα μας εκπαιδεύουν σε μια ζωή πιο στεγνή, πιο στενή, πιο αμείλικτη. Οι γυάλινες Συμπληγάδες βρίσκονται παντού, στη δουλειά, την εκπαίδευση, την υγεία. Και δεν τις ξεγελάς κολλώντας σαν την κάμπια στον μπροστινό σου.