Έχει κριθεί από τα πολιτικά δικαστήρια ότι, όταν το κίνητρο μιας απόλυσης είναι η ικανοποίηση αισθήματος εκδίκησης του εργοδότη κατά του μισθωτού...
εξαιτίας ενεργειών του τελευταίου προς ικανοποίηση νομίμων δικαιωμάτων του (όπως εν προκειμένω η διαμαρτυρία στην Επιθεώρηση Εργασίας για παραβάσεις της εργατικής νομοθεσίας εκ μέρους του εργοδότη) και όχι η ρύθμιση των αναγκών της επιχείρησης, η γενόμενη απόλυση είναι καταχρηστική.
Στην περίπτωση αυτή, ο μισθωτός εξακολουθεί να δικαιούται το μισθό του (ως αποδοχές υπερημερίας) χωρίς να απαιτείται η πραγματική προσφορά των υπηρεσιών του, εφόσον δηλώσει στον εργοδότη ότι τις προσφέρει.