<< Σύμφωνα με τον Κ. Κανέλλη οι εχθροί του λαού είναι οι εργαζόμενοι των Μ.Μ.Μ οι οποίοι χρησιμοποιούν το συνταγματικό δικαίωμα στην απεργία για την διεκδίκηση των εργασιακών δικαιωμάτων τους >>
Οι εχθροί του λαού
του Ηλία Κανέλλη
Το κείμενο που ακολουθεί είναι οργισμένο. Περιέχει την οργή ενός ανίσχυρου ανθρώπου για τη συστηματική αντικοινωνική συμπεριφορά των συνδικαλιστών του μετρό, του ηλεκτρικού και του τραμ – των μέσων σταθερής τροχιάς.
Οι άνθρωποι αυτοί, εκμεταλλευόμενοι τη μονοπωλιακή θέση της επιχείρησης στην οποία εργάζονται (δεν γίνεται να υπάρξει ελεύθερος ανταγωνισμός στα μέσα σταθερής τροχιάς), εδώ και πάρα πολύ καιρό περιφρονούν όσους χρειάζονται τις υπηρεσίες τους. Σταματούν, λοιπόν, να κινούν τα τρένα ή το τραμ, σε μέρες και ώρες αιχμής. Συχνά, το κάνουν για απολύτως ιδιοτελείς λόγους – για να οργανώσουν συνδικαλιστικές συνελεύσεις! Λες και οι κάτοικοι ή οι επισκέπτες της Αθήνας πρέπει να επιδοτούν, με χρήμα και ταλαιπωρία, τις συνελεύσεις για τα επαγγελματικά προβλήματα των προνομιούχων αυτών εργαζομένων.
Το κακό παράγινε από τη Δευτέρα, όταν οι εργαζόμενοι σε αυτά τα μέσα ανήγγειλαν και άρχισαν να πραγματοποιούν επαναλαμβανόμενες, κυλιόμενες στάσεις εργασίας. Αποτέλεσμα: περισσότερη ταλαιπωρία και ακόμα περισσότερη αιμορραγία των ανθρώπων που εξυπηρετούν, στην προσπάθειά τους να μετακινηθούν, για δουλειά, για λόγους υγείας, ακόμα και για λόγους αναψυχής.
Συνήθως, μάλιστα, αυτοί που πλήττονται από τέτοιου τύπου κινητοποιήσεις είναι οι ασθενέστεροι. Οι χαμηλόμισθοι, οι άνεργοι, οι κακοπληρωμένοι ή απλήρωτοι υπάλληλοι, και μαζί τους οι φοιτητές, οι ηλικιωμένοι, οι άρρωστοι… Οι άνθρωποι που δυσκολεύονται να μετακινηθούν με οποιονδήποτε άλλον τρόπο πλην των συγκοινωνιών, που δεν έχουν ιδιωτικό αυτοκίνητο ή είναι μεγάλο έξοδο να πάρουν ταξί – ενδεχομένως να μην έχουν την οικονομική δυνατότητα για να πάρουν ταξί.
Αλλά κι όσοι είναι σε καλύτερη μοίρα, κι αυτοί υφίστανται την ταλαιπωρία των απεργών στα μέσα σταθερής τροχιάς. Η κίνηση μετακυλίεται στους δρόμους της πόλης που, τις ώρες αιχμής, γίνονται κόλαση. Αδιάβατοι. Νεύρα, καθυστερήσεις, ατυχήματα – και εδώ το κόστος δεν είναι μικρό.
Οι απεργοί διεκδικούν τη μη ένταξη της ΣΤΑΣΥ και της ΟΣΥ στο νέο ταμείο αποκρατικοποιήσεων – το λεγόμενο Υπερταμείο. Διεκδικούν την εξαίρεση, με ομήρους όσους έχουν πληγεί ιδιαίτερα από την κρίση, των οποίων δεν ζητούν τη συμπαράσταση, κάθε άλλο. Εκβιάζουν την κυβέρνηση με ομήρους τις πλέον ευπαθείς ομάδες. Δεν υπάρχει πιο αντικοινωνική συμπεριφορά.
Φυσικά, ο λόγος των συνδικαλιστών του μετρό, του ηλεκτρικού και του τραμ, αντλεί από την ηρωική παράδοση του αθάνατου ελληνικού συνδικαλισμού της μεταπολίτευσης, από τη ρητορική της μεταπολιτευτικής κοινοτοπίας του πολιτικού λόγου και της διεκδίκησης από το κράτος. Οι εργαζόμενοι διεκδικούν Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και τονίζουν ότι η κυβέρνηση και οι διοικήσεις των εταιρειών στις οποίες εργάζονται περιφρονούν τα δικαιώματά τους «για να παραδοθεί ένα εργασιακό κάτεργο σε ιδιωτικά συμφέροντα».
Δεν ξέρω τι ζήτημα έχουν οι εργαζόμενοι στα μέσα σταθερής τροχιάς της πρωτεύουσας με τα ιδιωτικά συμφέροντα, αλλά δεν έχω κατανοήσει γιατί είναι a priori κακά. Σε ολόκληρη την Ελλάδα, οι αστικές συγκοινωνίες, όπως και οι υπεραστικές, είναι ιδιωτικές. Ιδιωτικά είναι και τα βαπόρια των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών, ιδιωτικά και τα αεροπλάνα. Οι εργαζόμενοι σε αυτές είναι στα κάτεργα; Όλοι όσοι εργάζονται σε ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι στα κάτεργα; Δεν ντρέπονται οι συνδικαλιστές του ηλεκτρικού, του μετρό, των τραμ, να περιφρονούν κατ’ αυτόν τον τρόπο όσους εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα;
Δεν ντρέπονται να προκαλούν, όχι με την αντικοινωνική συμπεριφορά τους, αλλά και με το κόμπλεξ ανωτερότητας που εκφράζουν, όσους εργάζονται σκληρά για να ζήσουν, τους ίδιους και τις οικογένειές τους, στον ιδιωτικό τομέα, σε συνθήκη συνεχούς ανασφάλειας, ανταγωνισμού και συχνά αδυσώπητης αξιολόγησης;
Να είναι βέβαιοι οι συνδικαλιστές αυτοί ότι οι άνθρωποι τους οποίους ταλαιπωρούν και απαξιώνουν με τις ανακοινώσεις τους είναι απέναντί τους. Μόνοι τους το κατάφεραν. Είναι το αποτέλεσμα μιας απόλυτα αντικοινωνικής στάσης, με την οποία τους πιστώνει η κοινωνία.
ΥΓ. Από το 2004, έως σήμερα, το μετρό έχει πολύ συχνά καταγγελθεί ως φωλεά ρουσφετιών. Ούτε αυτό το ξεχνάει η κοινωνία που ταλαιπωρούν οι συνδικαλιστές των μέσων σταθερής τροχιάς.